Poëziereeks: Anne Provoost
In de rubriek Poëziereeks plaatsen we meerdere gedichten van dezelfde dichter.
Deze week: Anne Provoost.
Sint-Astvatsin in Haghartsin
We waren hoger dan de kerk
Het duurde dagen voor we in Dilijan waren
We gingen voorbij het meteorologisch station
Ik was ziek toen we boven kwamen
Mijn eisprong viel uit om mijn krachten te sparen
We volgden het stijgen van de Kleine Beer
boven de kloof van sheikh Al-Qasimi
De ram werd gebraden
maar ik wilde niet eten
omdat zijn poten zo leken
op de grijze revers van mijn jas
en zijn kudde de grenslijn bewaakte
De bomen raakten met hun kroonschuwheid
elkaar met hun wortels, niet met hun bladeren
omdat ze zoals velen die dagen
bang waren voor contact
We waren in beeld moeten blijven
dan hadden we nu de bewijzen
Dan wisten we of wat we hadden gemaakt
porno was
of een reisje
Accolade
{ Dit gedicht heeft geen plannen
en is zo oud als de heuvels
het wil meer achterhalen dan
wat uw kat ervan vindt
het draait aan de staart
in een hersenpunt
Als het misschien toch zoiets is
als een betekenisvolle ontmoeting
tussen twee ezelsoren
aan een vol en grijs schrift
wat is dan de spijt van de dichteres
als het af is?
We drinken op onze afscheidslever
en ik tag u niet
want twee zinnen veranderen
werkelijk alles
en uw dubbele aanhalingstekens
zijn net zo goed als de mijne
Maar uw leestijd vandaag
is mijn volledige menselijkheid }
Over de dichter:
Anne Provoost schrijft romans, essay, korte verhalen en sinds kort ook poëzie. Ze is lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Zij won met haar werk de Gouden Uil, de LIBRIS Woutertje Pieterseprijs, twee keer een Zilveren Griffel, twee keer de Gouden Zoen. Haar roman Vallen werd verfilmd. Voor In de zon kijken kreeg ze driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap, dat is de voormalige Staatsprijs voor Literatuur. Haar werk is in twintig talen vertaald.
