En dan, opeens, verandert alles.
Ik ben het huis in gerend, op zoek naar Baby 12. Hij zit op zijn bed niks te doen, zijn ogen zo dood als dat van een dood varken. Ik zeg dat hij moet komen. Hij ziet me wel, maar het is net of hij door me heen kijkt.
Ik heb al een hele tijd niet meer met hem gepraat, maar er is niemand die het meer verdient te zien wat ik gezien heb. ‘Toe nou. Snel. Voor de overzieners het doorhebben.’
Hij kijkt naar het been dat er niet is. ‘Ik ben niet snel.’
‘Ik til je. Ik meen het. Er is iets in de lucht.’
Ik zie dat er van alles door zijn hoofd gaat. Dat hij niets meer wil, dat hij toch nieuwsgierig is. Dat nieuwsgierigheid één been heeft gekost. Dat hij me negeren moet – of misschien is het woede omdat ik hém genegeerd heb, uit schaamte en angst voor straf. Ik voel me schuldig. Maar nu kan ik het goed maken.
Hij knikt. Ferm. ‘Oké.’ Hij glijdt van bed, huppend op zijn ene been, en steekt zijn armen uit.
Baby 12 is gegroeid, maar omdat hij zijn been kwijt is geraakt, is hij toch lichter dan die avond dat ik hem hielp de boom te beklimmen. Zijn handen klemmen om mijn nek – ik kan maar één been vasthouden, en dat geeft te weinig steun. Door die handen adem ik zwaar, maar dat geeft niet. Ik neem het pad langs de moestuin, ga dan het bos in, richting het veld met paarse bloemen en de klif. Eerst met snelle stappen, dan rennend. Andere baby’s lopen ons achterna, nieuwsgierig, maar wanneer ze het ding in de lucht zien, stoppen ze. Ze zijn vast bang, maar ik niet. Dan hoor ik de de overzieners roepen dat we naar binnen moeten. Ze klinken opgewonden, boos, en ja, ook bang. Ze komen onze kant op, maar ze zijn nog best ver weg.
‘Zie je het?’ vraag ik.
Baby 12 zegt niks, maar ik voel dat hij knikt.
‘We moeten de klif op. Dan kunnen we het beter zien.’
‘Een walvis,’ zegt hij.
‘Maar in de lucht,’ zeg ik.
Hij schokt een beetje. Ik denk dat hij huilt.
Wanneer vlakbij de rand van de klif zijn, zet ik hem voorzichtig op de grote kei. Als hij huilde, zie je er niets meer van.
De luchtvis is heel groot, en geen dier, zoals ik eerst dacht. Het ding heeft de kleur van bestek, al lijkt het gemaakt van stof, niet van metaal. Het drijft zonder water langzaam onze kant op. Loom. Er hangt een soort huisje onder, waarin iets beweegt.
‘Mensen,’ zegt Baby 12.
‘Mensen?’ vraag ik. Hij fluisterde het, maar ik heb het toch gehoord.
‘Mensen,’ zegt hij.
Het duurt even voor ik ze ook zie. Ze zijn zo oud als overzieners, maar in heel andere kleren. Ze hangen uit de raampjes en zwaaien. Naar ons.
‘Je had gelijk,’ zeg ik. ‘Wat je in het schrift schreef.’
Ik kan het bijna niet geloven, maar ik moet het wel geloven. Ik kijk over mijn schouder naar de plek waar Baby 12 zit. Hij zegt niks maar zwaait terug. Het is net of hij die mensen kent.

*

Deze zomer schrijft Auke Hulst een feuilleton voor De Revisor: Baby 1. Dit is aflevering IX.

Baby 31 – dat is dus Baby 3 – zegt dat iemand met me praten moet. Over Baby 12.
‘Waarom?’ vraag ik.
‘Het is iemand die weet hoe het met Baby 12 is. Ik bedoel: Baby 36.’
‘Wie is het dan?’
‘Ik moet het geheim houden. Anders merken de overzieners het. Je wilt het toch graag weten? Jullie waren toch vrienden?’
‘Iedereen is vrienden met iedereen,’ zeg ik.
‘Nou ja. Je begrijpt wat ik bedoel.’
Ik knijp mijn ogen samen. Baby 3 kijkt alsof hij nog nooit iets lelijks in de wereld gezien heeft. ‘En waar moet ik naartoe?’
‘Aan het eind van het pad achter de kippenren. Kom.’
Ik vertrouw het niet helemaal, en toch volg ik hem. Soms huppelt hij een stukje, tot hij zichzelf er op betrapt. Dan loopt hij gewoon, tot hij toch weer huppelt.
Het pad achter de kippenren loopt door het bos. Het is best een lang pad, maar na een aantal bochten zie je in de verte een veld vol paarse bloemen. Dat is het eind van het bos. Ik zie niemand bij het veld, maar dan hoor ik geluid achter me. Ik kijk om. Baby 2 is vanuit de bosjes tevoorschijn gekomen met zijn groepje. Ik wil wegrennen, maar twee jongens – ik weet hun nieuwe nummers niet – hebben me al vastgepakt bij mijn arm. De meisjes giebelen.
‘Kijk daar,’ zegt Baby 2. ‘Begrijp je eindelijk dat je net zo stom bent als alle anderen?’
‘Hoe bedoel je?’ vraag ik. ‘Zo stom als jij?’ Ik ben bang, maar ik heb besloten dat niet te zijn. Of in elk geval niet bang te doen. Ik hoop maar dat hij zijn mes niet bij zich heeft.
‘Je bent te lang de eerste geweest. Nu heb je een grote mond.’
Ik zeg niks. De jongens die mijn arm vasthebben, trekken me heen en weer. Dat doet pijn aan mijn schouders.
‘Ik ben nu Baby 1,’ zegt Baby 2.
Dat maakt me boos. ‘Niet waar!’
‘Alsof jij dat bepaalt!’ Hij geeft me een stomp tegen mijn schouder, die nu nog wat meer pijn doet.
‘Hé!’
‘Wat nou, hé? Wil je vechten?’
De anderen beginnen te roepen: vechten, vechten! En nu geeft Baby 2 me een stomp in mijn maag.
Ik verbijt de pijn. ‘Als ik blauwe plekken heb, krijg je straf.’
Baby 2 lacht. ‘Jij kreeg toch ook nooit straf?’ En dus slaat hij me nog wat meer, ik denk wel tien keer. Dan laten ze me los en ren ik door het bos terug naar huis.

*

Deze zomer schrijft Auke Hulst een feuilleton voor ons, Baby 1. Dit is aflevering VII.

Baby 12 is er zeker van dat de overzieners iets te verbergen hebben. Waarom hebben ze anders eigen kamers, waar we nooit mogen komen, terwijl zij altijd bij ons binnen kunnen lopen? We zitten op de geheime plek en kijken naar het glinsterding. De randen zijn scherp – hij heeft zich er aan gesneden. Dat het bloedt maakt hem niks uit. Hij steekt zijn vinger in zijn mond en drinkt het bloed op. Het regent al de hele dag. Daarom hebben we onze hoofden onder de kraag van onze jassen verstopt.
‘Weet je nog van dat schrift dat ik had?’ zegt hij. ‘Dat schrift dat ze hebben ingepikt? En nu dat dit.’ Hij schudt zijn hoofd.
Soms denk ik weleens dat Baby 12 zichzelf bijzonder vindt. Niemand is bijzonder.&nbsp
En toch, soms denk ik dat hij gelijk heeft.

Een meter of tien van het huis staat een boom. Baby 12 wil in die boom klimmen – dan kan hij misschien door een raam naar binnen kijken en de overzieners bespioneren. Ik vraag me af of je van die afstand echt iets kan zien. En al kan je iets zien, zij kunnen jou dan ook zien, en daar komen problemen van. Maar dat laatste zeg ik niet.
‘Hoe wil je dat doen? De laagste takken hangen te hoog.’
‘Daarom moet je me tillen.’
‘Ik?’
‘Je bent best lang. En ik weeg niks.’
Dat klopt. Baby 12 eet te weinig, omdat hij bijna alles vies vindt. De overzieners denken dat hij doet alsof. We zijn allemaal hetzelfde gebouwd, dus hoe kan je dan zoveel dingen vies vinden? Maar ik vind sommige dingen ook vies. Andijvie en melk vooral. Hoe meer de overzieners zeggen, hoe minder ik ze geloof.
‘Ben je niet bang dat je straf krijgt?’ vraag ik dan toch.
Hij haalt zijn schouders op.
‘Of dat ik straf krijg?’
Hij kijkt verbaasd. ‘Maar jij bent Baby 1. Nooit niet dat jij straf krijgt.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Onmogelijk.’

Dus besluiten we die avond naar buiten te glippen in de schemer. Dan is de kans kleiner dat we gesnapt worden. En misschien kun je ook meer zien als de overzieners hun olielampen al aan hebben gedaan.
Het eten is op en de kleinste baby’ s zijn hun tanden aan het poetsen om naar bed te gaan. De oudere baby’ s mogen in de klas nog oefenen met schrijven en rekenen, of ze mogen werken in de tuin. Als ze maar voor het donker binnen zijn. Het regent nog steeds, dus sowieso wil iedereen liever binnen zijn. Maar wij trekken onze laarzen aan, en onze regenjassen. Als niemand het doet, zeg ik, doen wij het wel. Baby 4 knikt en heeft veel pret om haar geheime gedachten. Baby 2 slijpt met een mes zijn potlood.
Het valt niet mee Baby 12 op te tillen in de regen. Hem op mijn schouders laten zitten lukt nog wel, maar zijn laarzen slippen als hij ze op mijn schouders zet om te staan. Hij valt bijna, en ik val ook bijna. Hij trekt aan mijn haar en dat doet pijn. Dan heeft hij eindelijk een tak vast. Hij hijst zichzelf op de eerste tak en kan nu bij de anderen, die dichter bij elkaar zijn. Ik kijk om me heen en ben plots erg bang. Het wordt veel sneller donker dan ik dacht.
Na een tijdje fluisterroep ik naar boven. Dat hij op moet passen. En of hij al iets ziet.
‘Er hangen plaatjes aan de muur,’ zegt hij.
‘H&egrave ?’
‘Zoals in het Boek van Gelijkheid. Maar dan van mensen.’
‘Overzieners of baby’ s?
‘Ik weet het niet,’ zegt hij. ‘Ze zien er heel anders uit. Ik ga kijken of ik nog wat hoger kan.’
‘En de overzieners? Zie je hen ook?’
Ik hoor geritsel in de boom, dan een roep en gekraak. Baby 12 valt vlakbij me op de grond, als een zak meel. Hij kermt en ik weet niet wat ik moet doen. Zijn been ziet eruit alsof hij een extra knie heeft gekregen. Ik buk half, om hem aan te raken, maar dat durf ik niet. Mijn hart bonst als een gek. ‘Ga weg,’ zegt hij. Dan kermt hij nog wat meer.
Ik zet het op een rennen – ik weet niet eens waarheen. Bij het huis gaat een deur open. Licht spoelt over het gras.

*

Deze zomer schrijft Auke Hulst een feuilleton voor De Revisor: Baby 1. Dit is aflevering V.

Misschien moet ik iets vertellen over het eiland en het huis.
Het eiland is veel kleiner dan de zee, maar toch best wel groot: een paar duizend stappen van de ene naar de andere kant. Het is heel groen en hoog – als je over de rand van de kliffen kijkt word je duizelig. De rand van het eiland is rotsig, met een paar stukjes strand ertussen waar je niet kunt komen. Er is bos en er is weide en als je loopt ga je soms omhoog en soms naar beneden. Vaak schijnt de zon en dan hoef je geen jas aan. Maar het regent ook wel eens en heel, heel soms waait het zo hard, dat we met zijn allen hout voor de ramen van het huis moeten timmeren. De laatste keer is de kippenren weggewaaid. We zijn wel een week bezig geweest alle kippen te vangen.
Het huis is langwerpig en heeft een driehoekig dak. Er is een slaapzaal waar alle baby’ s slapen, er zijn een paar klaslokalen, er is een eetzaal, een keuken en de kamer van de dokter. In de kamers van de overziener mogen we niet komen, al ik heb weleens een glimp opgevangen. Er staan mooie meubels en apparaten die veel ingewikkelder zijn dan de apparaten in de keuken. In één kamer hangt altijd een soort mist die stinkt. In die kamer staan een heleboel verschillende boeken. Ik zou graag willen weten wat er in die boeken staat. Wij hebben maar één boek, en dat is het Boek van Gelijkheid.

Baby 12 wil met me praten. Ik snap niet goed waarom. Hij heeft een briefje onder mijn kussen gelegd. Hij zal op me wachten achter de kippenren, op het bospad dat naar de moestuin leidt. Ik mag het tegen niemand zeggen. Ik durf niet goed, want misschien is het een grap van Baby 2, en word ik straks in elkaar geslagen. Maar ik ben ook nieuwsgierig.
Dus ga ik toch maar kijken.
Er is niemand achter de kippenren, en ook niet op het bospad dat naar de moestuin leidt. Ik kijk goed om me heen of ik Baby 2 niet zie. Het is best warm vandaag – ik zweet een beetje. Ik knoop het jasje van mijn uniform los, al weet ik best dat dat niet mag.
‘Hé, pst.’
Baby 12 heeft zich verstopt in de struiken.
‘Wat doe je daar?’ fluister ik.
‘Kom mee. Ik heb een geheime plek.’
De geheime plek is een hoekje tussen een paar grote keien voorbij het bos. Je kunt er schuilen voor de wind en kijken naar de vogels die overvliegen. Ik merk dat ik jaloers ben dat hij zo’ n geheime plek heeft. Als ik alleen wil zijn, ga ik naar de klif, maar dan ben ik nog niet alleen.
Baby 12 pakt iets op wat glinstert. ‘Moet je dit zien.’
Het is een ijzeren ding, in de vorm van een cilinder en ongeveer zo groot als twee vuisten op elkaar. Er zit papier omheen, waarvan een deel door het water is losgeweekt. Maar het andere deel is er nog. Er staan woorden op die ik niet begrijp. Petring’ s Trumpet. Gemalen zwarte peper. 2 oz. net wt. Bereid en verpakt door H.P. Coffee Co., St. Louis, mo.
‘Hoe kom je hier aan?’ vraag ik. Het lijkt me geheimtaal.
‘Ik heb het gevonden. Op het kiezelstrand. Onder de kliffen.’
‘Het is daar hartstikke gevaarlijk!’
Soms komt de zee, en die spoelt dan over het kiezelstrand en beukt op de stenen wand erachter. Vaak liggen er stukken hout of zwarte planten die zijn meegebracht.
‘Het water was laag,’ zegt Baby 12. ‘Het was niet gevaarlijk. Ik zag iets glinsteren, beneden, en ben toen geklauterd.’
‘Als de overzieners je betrappen, krijg je straf.’
‘Ik ben niet bang voor straf. Ze geven alleen maar straf omdat ze zelf bang zijn.’
Dat lijkt me onzin. Waarvoor zouden de overzieners bang zijn? Ze hebben altijd gelijk en mogen alles bepalen. Ik ben misschien de eerste baby, maar ik ben niks vergeleken bij hen.
‘Zeg eens, Baby 1, als je het over mij hebt, noem je mij dan ook Rooie?’
‘Natuurlijk niet.’
‘Mijn haar is toch rood? Ik vind het niet erg. Ik heb het liever dan een getal.’
Ik vraag me af of ze ook een woord voor mij hebben. Nou ja, baas van de wereld, dat weet ik. Maar dat is alleen maar om te pesten.
Hij laat me de onderkant van het glinsterding zien. Zwarte kringeltjes, delen van cijfers en letters. Iets en dan nog iets en dan 1924.
‘Ik snap er niks van,’ zegt Baby 12. ‘Jij?’

*

Deze zomer schrijft Auke Hulst een feuilleton voor De Revisor: Baby 1. Dit is aflevering III.