Willemijn van den Geest

In de poëziereeks Binnenin plaatsen we op donderdag een nieuw gedicht van een Nederlandse of internationale dichter. Deze week: Willemijn van den Geest. 

 

Het is niet dat ik vaak hemels mis.

Maar nu de daken op me janken, ze langs muren plengt
en bodems raakt, verloopt het.

Wij leven in uitgegumde lijnen tot de wereld. Eten
voorverpakte ogenblikken. Herkauwen ons.

En ik ken de regen, ken het vallen.

Het doet er niet toe. Ik kan op plekken komen waar nog
via straten in oneindigheid te lopen is.

Daar verken ik zwarte tuinen. Waar verf door vocht van muren
bladdert. En ondanks dat klimops nog klimmen.

Hemels in.

Teruggekomen zie ik ze op planken van bestaande meubels
stormt het als een wervelwind de kelen in begint
opnieuw het regenen.

Wat ik niet ken: hoe tuinen horizontaal dagen in groeien
daar vormen van geluk aannemen.

Hoe vloeren eindes zijn, dat heb ik nooit geleerd
ik loop er rond als dier dat wil gaan liggen maar ik lig niet
lig nooit.

Blijf naar boven kijken. Hemels in.

 

Willemijn van den Geest (1988) is schrijver en dichter en woont in Italië. Zij studeerde Nederlands en Filosofie in Groningen en Amsterdam. Naast het schrijven van poëzie werkt zij regelmatig met muzikanten aan interdisciplinaire projecten voor spoken word en muziek.