Esha Guy Hadjadj, Principes zijn als prikkeldraad (8)

Feuilleton! Esha Guy Hadjadjs online verhaal speelt in een gepolariseerd Frankrijk, waar een studente zich tussen de conservatieve betogers van de Manif pour tous en de feministische colleuses beweegt. Wat saboteert ze, tegen wie spant ze samen? Lees deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7 en deel 8, waarin de colleuses infiltreren in de grote demonstratie.

Veel succes vandaag lieverd. We zijn trots op je!
10:21

Het is al erg genoeg dat Dorine in haar eentje dertig Marianne-outfits door de stad moet zeulen, maar een ongehinderde zomerzon – misschien al de laatste van het jaar – maakt deze ochtend bijzonder ondraaglijk. De politie heeft uit voorzorg alle metrostations in de buurt van de demonstratie gesloten, dus moet ze nu te voet het laatste stuk afleggen. Normaal zou Vincent wel willen helpen, maar van hem kan ze niet meer op aan, niet na wat er gebeurd is. Dorine probeert er zo min mogelijk aan te denken, maar met iedere stap drukt de zware tas kleren haar verlatenheid dieper in haar vel.
Ze was de groep bijna voorbij gelopen als ze de colleuses niet hadden gejuicht toen ze op hen af liep, zo erg waren ze veranderd. Het gekleurde haar, de kale koppen en gescheurde spijkerbroeken die ze tijdens de eerste actievergadering zag hebben plaatsgemaakt voor natuurlijke haarkleuren, extensions en rokken. Coltruien en kousen bedekken hun tattoos. Van de piercings die de colleuses normaliter doen fonkelen zijn alleen nog kleine gaatjes te zien. Dertig schakeringen Dorine zijn het. En ergens in die kudde: Asma.
Dorine legt de zak met kleren in het midden van de groep, waar Djuna al paraat staat met haar rugzak. Normaal gesproken ziet ze er al angstaanjagend uit, maar vandaag lijkt ze extra slechtgezind. Ze halen alle kleren eruit, sommige stukken gaan al door de handen van de gniffelende activisten. Op de bodem van de vuilniszak legt Sabrine een opgevouwen spandoek Vervolgens houdt Dorine de vuilniszak open terwijl Djuna een walkietalkie en al het vuurwerk en de rookbommen uit haar rugzak in de vuilniszak kiepert. De randen vullen ze op met kledingstukken zodat er geen verdachte uitsteeksels zijn.
– Heb je een actienaam bedacht? Vraagt Djuna.
– Dat is niet nodig denk ik, antwoordt Dorine. De Manif weet toch wel wie ik ben.
– Weet jij waarom de Manif eergisteren heeft besloten de route te veranderen?
– Misschien zijn ze altijd zo voorzichtig? Ze zijn niet de meest geliefde groep van Frankrijk.
– Ze lijken me niet het zelfbewuste soort. Hebben ze echt niet de nieuwe route met je gedeeld?
– Alleen het afspreekpunt. Verder weet ik het ook niet. Ik ben in contact met Céleste.
Djuna loopt de groep in, slaat een arm om Sabrines schouder en fluistert met haar. Dorine kan nog net Sabrines blik opvangen. Dorine wenst dat ze bedolven wordt onder Marianne-kostuums, laat haar zich maar verstoppen onderin die zak. Was ze maar nooit met Asma naar het kantoor van de Manif gegaan.
Sabrine zet haar schoolpleinstem op om nog één keer het plan door te nemen. Het heeft iets weg van de noodinstructies waar je doorheen moet als je gaat vliegen:
– Heeft iedereen haar vaste maatje gevonden?
Dorine kijkt strak voor zich uit. Na vandaag hoeft ze Asma nooit meer te zien. Plotseling wordt ze in haar zij geprikt.
– Geen hallo? vraagt Asma met een guitige blik.
– Ik ben gestresst. En we moeten luisteren naar Sabrine.
– Natuurlijk, het is jouw grote dag. Maar ontspan je maar een beetje. Hoe stugger je bent des te sneller je breekt. Vanaf hier heb jij het toch niet meer in handen. Nu kunnen we alleen nog maar improviseren.
– Dat jij daarvan houdt betekent niet dat het een goed idee is. Jouw geïmproviseer heeft het voor iedereen alleen maar moeilijker gemaakt tot nu toe.
– Zo hé, rustig aan meid. Improvisatie ging jou inderdaad niet goed af. Maar je ziet mij er niet om janken toch? Als je de wereld wilt veranderen, dan hoort daar nou eenmaal een beetje risico bij. Kijk Sabrine nou. Die staat daar te schreeuwen en te wapperen alsof we een kleuterklas zijn. Ze zou voor een NGO kunnen werken, brave campagnes bedenken die altijd piekfijn worden uitgevoerd en geen enkel resultaat behalen. Maar hier werkt dat niet. Verandering ontstaat uit chaos, een troebel moment waarin niemand precies begrijpt wat er gebeurt – alleen dát het gebeurt. Kijk naar de Tunesische revolutie. Eén daad kan de geschiedenis veranderen. Sabrine begrijpt dat niet. Ze faciliteert chaos. Ze biedt ons een route aan die we braaf kunnen volgen, maar wij beslissen of we die volgen.
– En wat dacht je dan van Egypte? Libië? Syrië? Moet je kijken hoe die landen er nu bij zitten.
– Tss, Sciences Po heeft je in ieder geval leren praten alsof je alles afweet van landen waar je nog niet eens het vliegveld hebt gezien.
Sabrines stem valt weg en de groep begint te lopen. Om de hoek verwelkomt een dubbele politielijn dwars over de boulevard de colleuses. Ze dragen helmen, knuppels, schilden, maar dat had Dorine allemaal wel verwacht. Wat haar pas echt bang maakt, zijn de beschermers die van schouder tot elleboog en van boven de knie tot aan de enkel lopen. Ze bestaan uit een serie platen die als dakpannen over elkaar schuiven, zodat de ledematen net zoveel bewegingsvrijheid hebben als die van agenten in burger. Waarom zou je in Godsnaam zulke dingen nodig hebben?
Djuna komt naast haar lopen.
– Heb je Céleste gebeld dat we er zijn?
– Ah shit, vergeten.
– Doe het nu.
Dorine graait onhandig haar telefoon uit haar zak. Ondertussen bereiken de eerste colleuzen de politielinie. Ze leggen de grote vuilniszak neer waarin de politie begint te graven.
– Ze neemt niet op.
– Kom mee naar voren en gebruik dat bourgeois accent van je.
Dorine zet de glimlach op die ze normaal bewaart voor leraren van wie ze uitstel nodig heeft. Ze legt de situatie uit maar al halverwege haar verhaal wappert de agent dat ze door kunnen lopen. Ze passeren de controle. Ongeveer honderd meter verder ziet Dorine de bekende menigte zich verzamelen.

Dankje papa, het is nu even druk met de vrijwilligers
enzo maar ik spreek je wel na afloop 🙂
11:05