Marein Baas (1981) is dichter, journalist en copywriter. Hij won diverse poetryslams en trad op op poëziefestivals. Hij is een van de oprichters van het Utrechtse absurdistisch proza-collectief de Vorlesebühne en columnist bij Unstblog.nl. In het komend halfjaarboek van De Revisor debuteert hij met een reeks gedichten.

Ω

II

Wat is er zo leeg als je hoofd is,
als je hoofd leeg is van het lopen?

Je hoofd is zo leeg als de lucht is,
als de ruimte die achter de dag kruipt.

Je hoofd is leeg tussen alles.
Alles is bijna waar jij bent.

Alles is te betasten
als een zeepbel die wacht in je handen.
Je hand moet zacht zijn als je adem.

Je adem moet wachten met praten.

IV

Een beeld van een stad die ontvouwt
tot gerasterd plan in een oog.

een kaart in een hand is een huis
om een lichaam dat loopt als beschermd.

De bomen met kruinen  gebogen
over de weg zijn een dak.

Een dak boven mij waar ik loop.

Mijn voet voor mijn voet op een weg.
Een heldere weg in mijn hoofd.

Ik denk als ik denk dat ik loop
dat ik niet denk dat ik loop.

Denken is kou in een jas,
een brekende wolk is het denken.

Dat niemand kan zien wat er is.
Dat kijken kan zijn als een vraag.

Een vraag zet een stap uit een oog,
een stap met een heldere stem,

vragen met heldere stem,

de klank van een heldere stem
een barst in het glas als ik loop.

Mischa Andriessen (1970) debuteerde met de dichtbundel Uitzien met D (2008). Hij won met die bundel de C.Buddingh’prijs voor het beste poëziedebuut. Hij publiceert over jazz en beeldende kunst in diverse kranten en tijdschriften. Voor Bunker Hill vertaalde hij Amerikaanse poëzie. Hij is redacteur van het literaire tijdschrift Terras. In augustus verschijnt zijn tweede dichtbundel bij De Bezige Bij, Huisverraad.

*

Besnijdenis (Joram)

Hij was dronken – een baby nog –
van de dikke vingers zoete wijn.
Hij huilde geen moment, maar ik
hoorde hem toch, ver weg, boven
wachtend met een blik op de wijzer.
Toen kwam het teken en trof ik hem
beneden, een lach rond zijn lippen.
‘Hij slaapt, wie van ons zegt het gebed?’
‘Geen gebed!’ Ik zag mezelf schreeuwen
in het glas van de buffetkast. ’Genoeg!’
Ze zeiden kalm en zacht hun zegeningen
ruimden netjes klem en mesje weg in de koffer.
Hij liet zijn vrouw voorgaan en groette
zonder zich nog om te keren.

Wallenberg

Jullie stonden al klaar,
jassen aan, elkaar los
gelaten, twee dingen maar
mochten mee; je broer
een pot jam en een beer,
jij een beer en een boek.
Dadelijk zou het anders zijn,
het nieuwe huis een haven.
Ze zouden jullie komen halen,
niet schreeuwen; ze kwamen,
schreeuwden: ’opschieten,
opschieten nou.’ Hun gezichten
grauw als vuilgelopen sneeuw.
Je omklemde de laadklep
met beide handen, je broer de jam.
Jullie keken de verte van de straat in
waarin alles wat jullie kenden verdween.
Je broer huilde. ‘Niet bang zijn,’
huilde je, ‘Ik ben niet bang.’

Ruth Lasters (1979) studeerde Romaanse Talen in Brussel en leeft, schrijft en werkt momenteel in Antwerpen.

Met haar roman Poolijs won ze de debuutprijs 2007 en haar dichtbundel Vouwplannen werd bekroond met de prijs van het Liegend Konijn 2009. In 2010 verscheen haar tweede roman Feestelijk zweet. Momenteel werkt ze enthousiast aan een nieuwe dichtbundel en novelle. Haar werkbelevenissen schrijft ze van zich af in haar tweewekelijkse column die verschijnt in Jobat.

*

Kuip

Ik tilde mijn oude minnaars in bad, ik wilde
de verzameling zien van wat, wie ik had

liefgehad, meest of
minder, misschien of stellig, onvoorwaardelijk of
indien-als. In een kuip als een galjoenboot lang

het synchroon
wassen van elkaars rug, met elk een stuk zeep
blauwdooraderd, waarna zij met schouders tot bloedenstoe

opengeschrobd wegstappend. Behalve één, jij, waar ik me
benen rond romp achterhaakte, om samen, dwars
door de ander heen

het onverdraaglijk afkoelen van het water
af te wachten.

Maïs

Soms richt ik mijn ontgoochelingen af als logge,
dolle honden. In hoge maïsvelden liefst,

zoveel geritsel dat je desillusies er wel uit je hoofd
lijken te lopen, voor je uit. Ik roep ze op in al hun pijnlijke
details (Breng terug! Rechtop!) en laat ze daarna

Los! Af! Liggen! , waarna ik me uitstrek tussen stengels,
afgebroken kolven, me afvragend welke gedachten ik
in plaats van die teleurstellingen indien

alles me steeds voor de wind gegaan was: mogelijk
geen. Benauwend toch! Alsof je kamers uit je
ouderlijke huis wegdacht, je ontelbaar-vaak-er-

volstrekt-zomaar-binnen-zijn-gegaan
incluis.

Jan Kuijper (1947) debuteerde in 1973 met Sonnetten. Die vaste vorm heeft hij altijd behouden, of de gedichten nu Tomben (1989), Barbarismen (1994) of Toe-eigeningen (2005) werden genoemd. Ze gaan uit van een citaat, oorspronkelijk Nederlands of voor de gelegenheid vertaald. Albumbladen noemt Kuijper ze ook wel. Naast gedichten publiceerde hij Denkbeelden, korte aforistische teksten. Hij was geruime tijd fondsredacteur van Querido. Kort geleden hertaalde hij de Liefdesliederen van Hadewijch.

*

Tomben van Jean Paul

Ik voel me op geuren mijn jeugd in gewaaid,
maar waar die kermis was waar ik anijs
heb opgesnoven, geeft de geur niet prijs –
wel heb ik in een zweefmolen gedraaid,
of was het toch een carrousel? Gemaaid
gras is nog erger – ik raak van de wijs,
Grootschermer? Vondelpark? of toch op reis
in Zwitserland? Maar de aarde is ingezaaid,

het leger van ’t verleden komt eruit.
Het heden slaat in paniek op de vlucht
voor die skeletten met hun blote tanden.
Ze maken lege botsautootjes buit,
schieten de foto’s, kijken naar de lucht
in het verse hooi van al mijn weilanden.

De flatgebouwen van het voorgeslacht
bieden ook plaats aan mij. Het alfabet
bepaalt blok en verdieping, en belet
gekonkel in kliekjes. De grootste macht
ligt bij de lang gestorvenen: hun wacht
geen doos op Koninginnedag (BEZET
staat met zwart plakband op de stoep) – de wet
last in, first out is hier helaas van kracht,

helaas voor mij. Als ik ook dood zal zijn,
dan blijf ik nog uit kinderpiëteit,
maar nu leef ik dubbel: buiten de kast,
met kinderen op ’t Oranjefestijn,
en ook erin, voor de beperkte tijd
dat mijn schalmpje in de grote ketting past.

Jacobus Bos debuteerde in 1969 met de verhalenbundel Ik gavoor niemand uit de weg. In 1974 ontving hij de Anna Blaman-prijs. Zijn eerste dichtbundel heet Mijn blauwe evenbeeld en is in 1988 genomineerd voor de eerste C. Buddingh’-prijs. Daarna verschenen nog vijf bundels, waarvan Veilig is het nergens (Wereldbibliotheek, 2010) de recentste is. Hij publiceerde in diverse literaire tijdschriften, waaronder De Gids en De Revisor.

*

Oorvijg uit de hemel

Krijg een oorvijg uit de hemel.
Voel of ik overal nog heel ben.
Of mijn haren in brand staan.
Of mijn ziel ergens zweeft.

Een vogel vliegt ondersteboven
over de wolken in het water
waar ik aandachtig naar staar.

De dobber houdt zijn adem in.
Een schicht van staal en zilver.
De schaduw van een kikvorsman
die schreeuwend uit het water breekt.

Sta op de kade en wacht
op een schip dat uren eerder al
de haven heeft verlaten.

Steel een boot en roei de zee op
als een ware Engelandvaarder.
Weken later spoel ik aan op Tenerife.
De zon gaat bloeddoorlopen onder.

 

Uit het ongerijmde

Is het buitensporig als ik hier omkeer.
In dit woud van kinderstemmen
waar het zuiverste water
bruist van list en verraad.

Alsof er geen grond is voor argwaan
om wat ik meedraag
in de grot van mijn hart
waar de vuurspuwer zich verslikt

en het geluid maakt van een piano
die in vliegende vaart
het ravijn in wordt gereden
waar het eeuwig oorlog is

tussen de herder en zijn schapen
enerzijds en de hond Bobbie
die geen tegenspraak duldt
met de verte zo dichtbij.

De waterval van de twee schavuiten
buiten beschouwing gelaten
evenals de wartaal van de koortsige
monnik die steeds in de lach schiet.