Tomas Lieske (Den Haag, 1943) schrijft romans, verhalen en poëzie. Zijn laatste roman heet Door de waterspiegel  (2014), zijn meest recente dichtbundel Haar nijlpaard optillen (2012). De romans Nachtkwartier (1995), Franklin (2000) en Gran Café Boulevard (2003) werden genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs, die Franklin won. Dünya (2007) werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. Voor zijn dichtbundel Hoe je geliefde te herkennen (2006) ontving hij de VSB Poëzieprijs. Lieske debuteerde in 1985 in De Revisor. Hij was geruime tijd redacteur van Tirade, waarvoor hij ondermeer een reeks essays over Nederlandstalige poëzie schreef, die zijn gebundeld in Een hoofd in de toendra (1989). Wij publiceren twee nieuwe gedichten: ‘De kindertijd van Alice’ en ‘De kindertijd van David ‘Noodles’ Aaronson’.

*

De kindertijd van Alice

Nog nooit in Wonderland geweest en dagelijks
kniel ik voor de spiegel op de schouw
om te zien of ik niet lelijk word,
geen hoedjesharen krijg, geen hijskraanneus,
of er een gummidopje groeit, rijpe bulten
en melkplopje, een bloedvulkaan,
hoe ik kikkerbekken trek en met mijn ogen
ernstig naar een betoverd leven kijk.
Tegenover mij zit dat onzeker kind,
een eenzame gelijke die nooit
vanzelf spreekt, altijd overgehaald moet
worden. Is zij plat vlak ondanks alles wat
afstand en diepte heeft zoals ik duidelijk zie?
Of kijkt zij naar mij en ben ik plat?
Ik heb getracht het meisje in de spiegel
te versieren, een roos boven haar hoofd
maar zij gaf alles terug, tot de haring
die ik naar haar smeet, tussen ons in
met bolle ogen naar beneden gleed,
de tong die ik uitstak tot ik haar tong
koud raakte, naar glazen tanden smaakte.

De kindertijd van David ‘Noodles’ Aaronson

Wij hebben het puinterrein in velden verdeeld
en noemen die velden Saffraan of Kaneel,
Nardus, Mirre of Aloë. Soms naar vreemde specerijen
die wij niet kennen, die wij vermoeden, maar waarvan
de klank doet denken aan aartsvaderlijke helden,
ook al groeien hier klitten en netels, pispot en bijvoet,
soms wilde struiken met geurige resten van rozen.
En om ons heen al die ernstige joden.

Onze moeders hebben vaandels genaaid. Ik tors
mijn banier boven de hoon; hoog boven het gelach
van wie dan ook en op het kinderslagveld rennen wij
verhit van de wierookheuvel naar de vijandige bergen.
Ieder moet zijn huis beschermen. Mijn Davidstoren
is met wapentuig bevestigd en met duizend papieren
ronde schilden. Zo luidt de wet. Die spelen wij.
En om ons heen al die gelovige joden.

Met dauw op het voorhoofd zoek ik mijn lelie in de dalen,
een sjikse met barnsteen tussen haar vlechten,
met nachtdruppels in de omberbruine lokken.
Vermijd, mijn liefste, zoem ik onhoorbaar, de gevechten,
til met smalle hand je felgekleurde rokken, het leven
ligt nog voor ons, vrolijk en blootshoofds, wij maken
onze eigen teksten. Kom naast mij liggen onder
de alziende hemel, in ons zwaarbevochten puin.
En om ons heen waken al die strenge joden,
hun tallith en hun keppel , hun zwarte jas en hoed
de synagoge, de Tora, hun eeuwige citaten,
hun ouderdom, hun heimwee, hun dood tegemoet.

Saskia Stehouwer (Alkmaar, 1975) studeerde Nederlands en Engels aan de Universiteit van Amsterdam. Ze werkte ruim tien jaar als redacteur en projectleider op de Vrije Universiteit. Haar gedicht ‘Glimp’ haalde de top-20 van de Türing Nationale Gedichtenprijs 2012 en diverse van haar gedichten werden gepubliceerd in tijdschriften en bloemle­zingen. In oktober 2014 verschijnt haar debuutbundel Wachtkamers bij uitgeverij Marmer.

*

inkt

na twee ontsnappingspogingen
liet het huis zijn hoofd hangen
en weigerde te spreken
de theekop enige getuige
van een traag uitgebraakt lied
achter gesloten luiken

stop voor je de laatste druppel
uit je sinaasappels hebt geperst
en ga zitten

glijdt door het gras naar je toe
flard verhaal
vliegtuig dat een trein kruist
in de lucht tussen jou en je opdracht

regen tikt mensen aan
die het niet verdienen

je valt in slaap
een wang in de lucht
de ander moeizaam op zoek
naar contouren

ze vonden hem langs de kant
van de weg
diep in gesprek

het was een vuile winter
vol bevroren schapen

lucht

op een dag word je een eiland
waar de zee aan knaagt

de bomen laten hun bladeren vallen
de dieren trekken zich terug in hun holen
ook al ben jij
de bomen
en de dieren

een dichte mist trekt op
je kunt jezelf niet zien
herinnert je nog contouren
een enkele berg

de vogels scheren
dwars door de zonsondergang
bedelven de zee
onder hun getetter

voorbij de woorden
waait een wind
die je zal opnemen

Lammert Voos is geboren 1962  te Eenrum, groeide op in Sneek.  Medio jaren tachtig was hij zanger/gitarist/componist en tekstschrijver van de band Umberto di Bosso é Compadres. Schrijft poëzie in Nederlands en Gronings en bracht drie dichtbundels en twee prozabundels uit, waarvan de laatste De terugkeer van het haringorakel genomineerd was voor de Grote Inktslaafliteratuurprijs 2013. Momenteel werkt hij aan een roman. Hij was van augustus 2011 tot augustus 2013 stadsdichter van Deventer.

*

Amphitrite’s theater

Witgekuifd is de straffe eeuwige ruis
van rollers, bodemhoop wier blaren
op geblakerde wangen, zilte traanstrepen,
het kielwater bruist in leegte.

Loom rollen golven rond waar boorden
waren, verslinden dek, omarmen lijken
van kameraden en stervensdrek, fluisteren
een lied van honger, dorst en dood.

Vaste landen onbereikbaar, mijn eiland
in de stilte, podium boven de branding,
nachtdemonen zuigen, zeuren, dreinen, trekken,
waren het maar minnen met zoete zang.

Zon, vriend van koulijders, onverdraaglijk,
ongenadig licht op mijn gezicht, gesprongen
lippen, schittert in opgehoopte kristallen,
weerkaatst, dooft ieder avond hoop.

Zout onder de kiel, in de zakken, doet gram
schrompelen, losweken de tijd, dorsten naar
een bewijs dat ik hier was, dat ik rauw
een stem had, die sprak vol betekenis.

Ruik hoe door en door rot, nat ook,
het hout, de bodem bezwijkt, ik langzaam
zink, volgezogen met water, verzadigd
van teen tot kale glimmende kruin.

Nu, die ene vinger aan het oppervlak,
vers voedsel voor stormvogels.

Inferno

verdommenis is oostenwind tochtend tussen
reumatische tenen, ijzige slagregens priemend
in mijn wangen, de dood in de gordijnen, een
harde meedogenloze matras, de spade die krombuigt
op de bevroren grond, een groeve half vol water

de onderwereld ligt hoog op een terp naast een kerk,
aanschouw daar ongemarkeerde babygraven, mijn
dementerende grootmoeder vastgebonden op bed,
drijvend in uitwerpselen, huilend en smekend om
diezelfde kinderen en de genade van God

in de hel is geen vuur en ik kan dat weten,
ik heb de duivel reeds tweemaal begraven en mijn
naam is voer voor snobs, dwepers, flagellanten
en narren, mijn naam is immers

Mowaffk Al-Sawad (Basra, 1971) is schrijver en kunstenaar. Hij publiceerde twee dichtbundels: Kort scenario voor een droom en Een middag wit als melk. In 2002 verscheen zijn roman Stemmen onder de zon.

*

Absoluut een advocaat

Zijn snor ziet eruit alsof de rechterkant is afgeknabbeld door een enorme schaar
Zo daalde de schaar neer in een bliksemsnel moment
en tekenden de trekken zich min of meer definitief af.
Maar het is moeilijk om deze structurele onvolmaaktheid te ontdekken
vanwege de elkaar kruisende en weer uit elkaar gaande bewegingen van de advocaat.
En wanneer één van zijn ledematen naar beneden gaat dan zie je een beweging waarvan je niet weet bij welk lichaamsdeel die behoort.
Je ontsnapt aan een plotseling omhoog gaande beweging.
Zijn woorden donderen, net als de rechterkant van zijn snor.
Een voortdurend heen en weer gaand gemompel.
Zelfs de woorden die hij op een papiertje schrijft
dat voor hem ligt uitgespreid
zien eruit alsof zij een aanhoudende stapel roet zijn.

 

Absoluut een hond

Toen de hond zichzelf voor de eerste keer zag in het water van de vijver
dat grenst aan het huis, waar hij bij hoort, blafte hij hevig:
waardeloze hond, wie heeft jou naar mijn gebied gebracht
en waarom heb ik dat al die tijd niet geweten?
Ik zal je opjagen waar je ook gaat.
Maar toen een zomerwesp tegen de oppervlakte van het water botste
en de kleuren uit elkaar geslagen werden en verdwenen
slaakte de hond een diepe zucht
nu hij zijn verloren koninkrijk had herwonnen.