Principes zijn als prikkeldraad (10)

Feuilleton! Esha Guy Hadjadjs online verhaal speelt in een gepolariseerd Frankrijk, waar een studente zich tussen de conservatieve betogers van de Manif pour tous en de feministische colleuses beweegt. Hoe vervreemden je principes je van je geliefden, en wat moet je dan doen? Lees deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, en deel 10, het slot, waarin Dorine eindelijk aan de grote protestactie binnen de Manif meedoet. Wat wint? De angst, de boosheid, de verliefdheid?

*

Als kuikens achter de moederkloek lopen de Mariannes achter Céleste aan. Het geschreeuw en gelach van de menigte zwelt aan. Dorine kijkt strak naar de grond terwijl ze haar adem voelt stokken. Asma daarentegen wijst de ene na de andere demonstrant aan:
– Moet je kijken Marie, wat een varkensstal! Al die op elkaar gedrukte rode lichamen en die walm van zweet en lauw bier. Ze zitten gezellig met elkaar te knorren hé?
Ze kan nog zo vaak aan Dorines arm trekken of een arm om haar heen slaan, voor geen goud riskeert Dorine het om op te kijken en recht in het gezicht van haar broers of middelbare schoolgenoten te kijken.
Pas als ze een hand op de zijkant van de bus legt voelt Dorine dat de prop in haar keel verdwijnt. Céleste bedankt haar voor haar inzet en wenst de groep veel plezier, dan stappen de Mariannes een voor een de bus in. Ze kleden zich om in stilte, vanwege de zenuwen, opperste concentratie, of de angst dat de chauffeur achter hun bedoelingen komt en er voortijdig een stokje voor steekt. Hij heeft het gaspedaal al ingedrukt; de stoet verwelkomt het ronken van de motor met gejuich.
Dorine voelt het asfalt onder zich wegglijden. Ze probeert zo min mogelijk aan haar ouders te denken, aan haar broers, aan Céleste, Vincent, zelfs Asma. Het is alsof ze in een vliegtuig zit, binnenkort honderden kilometers verwijderd van de plek waar ze opgroeide. Zodra het opstijgen begint heeft het geen zin meer om naar buiten te kijken, naar wat je achterlaat. De toekomst is nog lang niet in zicht. Alleen het heden is klein genoeg om te begrijpen, en zelfs dat heden moet daarvoor tot de meest overzichtelijke handelingen krimpen: ademhalen, het koord om haar gele jurk strak trekken, de kaboutermuts op haar hoofd zetten, de ladder opklimmen naar de bovenkant van de bus.
Djuna staat er al. Zelfs in dit belachelijke kostuum straalt ze gezag uit. Ze schreeuwt korte berichten in een walkie talkie. Dorine kan er weinig van verstaan door de ononderbroken stroom carnavalsmuziek die de bus door een set speakers op de menigte afvuurt.
Tegen de tijd dat ze de eerste bocht inslaan staan alle Mariannes op het dak. Dorine verstopt zich achter een rij die naar de demonstranten zwaait. Tussen twee hoofden door leest ze het spandoek van de voorste rij van de Manif.

ÉÉN MOEDER! ÉÉN VADER! VOER ONZE KINDEREN GEEN LEUGENS!

– Het grappige is dat ze nooit bedenken dat hun kinderen ook queer kunnen zijn.
Asma.
– Hilarisch.
– Maar wij zullen als laatste lachen, niet?
– Waarom doe je zo? Is het allemaal maar een grap voor je?
– Als ik er niet om kan lachen is het geen revolutie.
De menigte is al een tijdje op de been en de carnavalsklanken zijn weggeijld. De stoten van de drums en bass geven de ruimte aan een golfslagbad aan zangkoren. Af en toe schreeuwt iemand iets onverstaanbaars door een megafoon. De leuzen zijn niet allemaal even duidelijk te horen, maar voor Dorine hoeft dat niet: ze kent ze al.

WE WILLEN SEKSE GEEN GENDER

Plotseling overstemt een luid geloei de zangkoren. Een groepje demonstranten wijkt af van de menigte en rent op een façade af, waarop slordig geplakte koeienletters een schuine glimlach toveren.

TEGEN ABORTUS? NEEM EEN VASECTOMIE!

De lijm is nauwelijks droog. Onder luid gejuich trekken de rood aangelopen demonstranten gemakkelijk de letters van de muur. Ze vegen hun handen af aan hun broek en steken triomfantelijk de armen in de lucht. Dus dat is met wie Djuna de hele tijd praat over de walkietalkie: ze geeft de route door aan de colleuses. Aan de andere kant van de boulevard trekt de volgende leuze langs. De Mariannes beginnen te juichen.

BESCHERM QUEER TIENERS

Aan beide kanten trekken de demonstranten de boodschappen van de colleuses van de muur. De leuzen komen vaak niet verder dan enkele tientallen meters. Als antwoord op de zijdelingse aanklachten begint de menigte uit volle borst hun opvattingen over draagmoederschap te schreeuwen.

ONZE BUIKEN ZIJN GEEN KRUIKEN

Asma kan haar lach niet inhouden bij het zien van de volwassenen die zo strijdlustig de letters van de muren halen. Alsof ze de fucking Bastille aan het bestormen zijn.

VERHEF JE STEM VOOR IVF

Dorine voelt een klein maar loodzwaar gewicht op haar borstbeen drukken. Is dit nu de Asma waar ze de hele zomer over heeft nagedacht? Ze kon soms wel een uur op de bank of in bed liggen en dagdromen over hoe het zou verlopen: de eerste toenadering, het aandoenlijke ongemak, de eerste zoen, seks – Asma zou haar de parels van Parijs laten ontdekken, haar voorstellen aan haar vrienden. Maar Dorines droombeeld staat Asma even slecht als een lange gele zomerjurk.
– Asma, kan je even normaal doen?! Dit zijn de mensen door wie ik ben grootgebracht. Het is geen grap!
– Dezelfde mensen die jij hebt beschermt door die ledenlijst te verdrinken! Jij bent degene die hen heeft beschermd toen puntje bij paaltje kwam, Dorine. Jij koos hun kant. Dus met alle respect, maar jij bent niet degene die mij nu hier de les moet lezen.
– Natuurlijk deed ik dat. Ik kan toch niet toekijken hoe jij mijn ouders aan de schandpaal nagelt, hun adres op internet publiceert? Ze zouden er meteen achterkomen dat ik er iets mee te maken had!
– Niet jouw ouders maar het droesem van rechts-conservatief Frankrijk. Stel inderdaad dat we wel die lijst hadden gepubliceerd. Jij zou meteen verdacht zijn, maar je zou de mogelijkheid hebben gehad om mij te beschermen zoals je je ouders nu hebt beschermd. Je had mijn naam kunnen wissen uit je geheugen, de volledige verantwoordelijkheid als een kruis kunnen dragen, met jouw witte gezicht de klap opvangen en vervolgens de andere wang toekeren. Allemaal zodat de Manif en de media het niet konden framen als de daad van een ‘agressieve moslima’, die voor de zoveelste keer bevestigde dat ‘ze’ niet willen integreren hier en blablabla. Zou je dat hebben gedaan? Zou je mijn naam onder het blusschuim hebben gegooid?
Dorine en Asma verliezen even hun evenwicht door de bus die een bocht maakt. Ze zijn nog lang niet aan het einde van de straat, merkt Dorine op. Ze ziet Djuna de rooktoortsen uitdelen terwijl de Mariannes ze aansteken. Het is tijd.
– Nou Dorine?
– Ik weet het niet! Jij zou me erin gesleept hebben zonder dat ik het er mee eens was. Dan is het toch niet eerlijk dat ik ervoor opdraai? Wat hebben die mensen jou überhaupt aangedaan. Je kent ze niet eens.
– Denk je nou echt dat die kruisdragers alleen maar jou het leven zuur maakten?
– Niet jou in ieder geval. Jij bent niet in hun midden opgevoed maar veilig in de hoofdstad. Anders had je er niet zo onverschillig bijgestaan.
– En jij kan ze vergeten als je wilt, voor de rest van je leven in Parijs of ergens anders wonen en niet meer terugdenken aan die reactionaire jeugd van je. Want ga er maar van op aan dat het de Franse politiek geen moer kan schelen van wat jij uitvoert daar op die zolderkamer van je. Of het nou Le Pen of Macron is, zelfs die fils de flic van een Mélenchon, ik moet dealen met de racistische ruggengraat die Frankrijk staande houdt, lang nadat twee vrouwen kinderen mogen adopteren en je je geslacht niet meer hoeft te vermelden op je paspoort.
De bus staat dwars over de boulevard en komt tot stilstand. De Mariannes geven de rookbommen door en draaien zich naar de menigte. Asma schreeuwt naar de menigte terwijl de rode rook uit haar opgestoken rechterhand opstijgt, de kaboutermuts schuin op haar hoofd. Met haar linkerhand knijpt ze in die van Dorine. De eerste rijen kijken verward naar de vertoning, wanneer ze een luide knal horen. Op dat moment draaien de maatjes naar elkaar toe. Asma’s mond vormt een glimlach, maar haar ogen lijken Dorine te doorboren. Dan voelt Dorine Asma’s zachte lippen op haar mond. Het geloei van de menigte stijgt op. Dorine knijpt haar ogen dicht. Vanaf nu heeft ze niets meer in de hand.

 

Beeld: ‘Marianne’, CC BY 2.0 Tobias von der Haar, ontkleurd en gekanteld